Samen op het zijterras, in de zon, genietend van een heerlijk geurende latte macchiato…. Dat was het droombeeld dat we voor ogen hadden, toen het allemaal begon. Een heftige tijd gingen we in, van diagnose naar de grote vraag: is het behandelbaar?

Dat was het, al gaf de chirurg wel fijnzinnig aan “we gaan je helemaal onderuit schoffelen.” Dat gebeurt niet zomaar, zei ik nog tegen mijn man: “ik ben onkruid”. “Nee”, antwoordde hij resoluut. “Jij bent welkruid””.

Nu, bijna anderhalf jaar later, kan ik zeggen dat ik overeind ben gebleven. De ene dag beter dan de andere. Als ik even niet ‘sterk’ kon zijn was daar de hartverwarmende hulp van familie, vrienden en mijn lieve gezin. Ook tussen de behandelingen door zijn we het leven en de liefde blijven vieren – door de mooie momenten te herkennen en daar heel bewust bij stil te staan.

Aan het blad ‘Vriendin’ mocht ik mijn verhaal vertellen. Een bijzondere ervaring, om nu eens zelf de geïnterviewde te zijn. Morgen (woensdag 10 februari) verschijnt het stuk in het Valentijnsnummer. Ik ga er eens goed voor zitten, hopelijk met een dappere winterzon die het zijterras verwarmt. Samen met manlief, mooie schuimlaag op de koffie en met een vernieuwde waardering voor on… welkruid.