Vanmorgen – héél vroeg – werd ik verrast met ontbijt op bed: een bakje appelmoes, zelfgemaakte cadeautjes, kleurrijke tekeningen en twee hele blije koppies. En dan die zelfgeschreven liefdesbrief waar zoonlief zo’n zijn best op had gedaan. Wat een liefde. Wat een warmte om zo samen te delen. Net zoals deze geweldige video waarin voorbijgangers in New York werd gevraagd waarvoor ze hun moeder willen bedanken:
Dus bij deze (ja, ik heb het haar ook zelf verteld): Mam, dank je wel. Voor alles wie je bent. De vrouw die laat zien dat je je kunt blijven ontwikkelen, jezelf meer en meer kunt ontdekken. Dank je, voor alles wat je nog steeds voor me bent. Een luisterend oor, een warme knuffel of die schouder om even op uit te huilen. Zo fijn, om elkaar te kunnen vertellen hoe blij je met elkaar bent.
Zo verdrietig, als je je moeder moet missen. Ik hoop met heel m’n hart dat er ruimte is. Ruimte om te herdenken, te herinneren en dankbaar te zijn. Voor wie ze was, wat je samen deelde, wat jullie samen verbond. Want je dankbaarheid delen, dat kan altijd. Dank je, mam.
