Trompetgeschal klinkt. De laatste toon sterft langzaam weg. Een vader met zijn zoon op zijn schouders, het kleine meisje met een bloem in haar hand, de oude vrouw die voor zich uit staart. Elk met hun eigen gedachten, samen in stilte. Ik denk aan mijn opa, die uit de rijdende transporttrein sprong en zo zijn leven redde. Aan mijn oma die door weer en wind van Hoorn naar Amsterdam fietste om geheime verzetsboodschappen over te brengen.

Vol bewondering en verwondering vraag ik me af: “zou ik dat ook durven als het oorlog was, dat dappere doen?” Dankbaar voel ik me, dat we hier in vrijheid zijn. Om met elkaar dit prachtige ritueel te beleven – bewust stil staan bij de doden, samen stil zijn om hen te herdenken. De klokken klinken. De oudere vrouw wankelt bij het weglopen. De vader geeft haar een arm. Stilte maakt plaats voor steun.