GOEDEMORGEN! Slaperig kijkt papa op als de kinderen hem verrassen met een speciaal ontbijt. Uiteraard vergezeld met unieke knutselcreaties van klei en karton. Fijn zo samen op bed praten, lachen en – nadat het dienblad leeg is – even stoeien met elkaar. Terwijl wij weer naar beneden gaan, soest papa nog even verder.
Zelf gaan we niet op vaderdagbezoek vandaag. Mijn vader zit in Frankrijk, met mijn moeder genietend van hun vrije bestaan. Manlief zijn vader is ook ver weg. Maar dan heel anders. “Kunnen we opa Jan wel vertellen dat we van hem houden?” vraagt dochter. “Natuurlijk, ook al is hij niet meer hier, hij blijft wel altijd in ons hart.” Straks gaan we samen naar zijn graf, om gemis maar vooral liefde te delen.
Ver weg. Maar toch dichtbij. Ik besef dat mijn vader maar een telefoontje bij ons vandaan is. 0033… Goed om zijn stem te horen. Om te vertellen dat ik hem zo waardeer. Wel veilig zo, want dat tegen elkaar zeggen in levende lijve, dat doen we zelden – maar voelen des te meer. Op vaderdag zeg ik het hardop dit keer: pap, ik hou van je!
