Van gelukzalig glimlachen naar grote schrik, van tranen van teleurstelling tot levendige lol… Het was een flink emotionele achtbaan zaterdag.

Vol verwachting kwamen we aan op eiland De Woude, waar we – om ons tienjarig jubileum te vieren – ons huwelijk zouden herbevestigen. Het weer was minder goed dan gehoopt, maar we waren vastbesloten er een warm feest van te maken. Vastbesloten ons opnieuw te verbinden met elkaar, zoals we in 2003 beloofden élke dag voor elkaar te kiezen.Wat genoten we van de prachtige ceremonie met de heel persoonlijke toespraak (bijzonder om nu eens de luisteraar in plaats van spreker te zijn) en de live gezongen liedjes tussendoor. Het proosten met familie en vrienden, feestelijk feliciteren compleet met gepersonaliseerde cupcakes.

En dan, in een paar seconden tijd, veranderde alles. Luidkeels gehuil van onze dochter, die met haar voorhoofd pal op de stoep viel. Alles letterlijk en figuurlijk uit je handen laten vallen. Het rennen naar de pont, het racen naar het ziekenhuis. Grote zorgen daar, terwijl de gasten op het eiland ook bezorgd waren. Drie uur, vijf verdovingsprikken en vier hechtingen later voegden we ons weer bij het gezelschap. Hoe groot onze opluchting ook was, het was best schakelen om na die schrik alsnog het feest in te stappen.

Onze dochter toonde zich een enorme bikkel en stortte zich in het feest. Manlief en ik waren beiden wat van slag. Het liep allemaal heel anders dan verwacht, wat later ook voor tranen van teleurstelling zorgde.

Maar wat fijn om juist dan die verbinding met je familie en vrienden te voelen! Hartverwarmend hoe ze ons weer verwelkomden. Heerlijk om je tijdens de fotosessie weer te voelen ontspannen. Om lekker gek te doen in de PhotoBoothBus, te luisteren naar lieve speeches en rondom de BBQ na te praten met gasten die ook bleven slapen.

Ja, het liep allemaal anders dat het ideale plaatje dat ik in mijn hoofd had. Welke bruid heeft dat plaatje niet? Dit was een sterke les in leren loslaten. Wat best moeilijk is, als je er zo grondig op hebt voorbereid en zeer op hebt verheugd. Nu alle emoties wat zijn gezakt en dochter (weliswaar met flink litteken op het voorhoofd) oké is, ben ik dankbaar. Dankbaar voor de verbinding die we mochten voelen. Met elkaar, met onze kinderen en met iedereen die ons zo lief is.

Lieve familie, vrienden én betrokken trouwteam, geweldig dat jullie deze rit zo intens met ons hebben beleefd en meegeleefd. Dank met heel ons hart!